ชื่ออื่น ๆ

ปะอง (เขมร-สุรินทร์); ป๊ะอุ้ง (ส่วย-สุรินทร์); พังหันเกล็ดแรด (จันทบุรี); พะอูง (หนองคาย)

ตังหนชนิดนี้เป็นไม้ต้น สูงได้ถึง ๓๐ ม. ทุกส่วนมียางใสสีเหลืองคล้ายน้ำผึ้ง

 ใบเดี่ยว เรียงตรงข้ามสลับตั้งฉาก รูปไข่ รูปไข่แกมรูปขอบขนาน รูปไข่แกมรูปรี หรือรูปขอบขนานถึงรูปไข่กลับ กว้าง ๒-๔ ซม. ยาว ๓.๕-๘ ซม. ปลายแหลมถึงมนกลม บางครั้งเว้าบุ๋ม โคนรูปลิ่มถึงสอบเรียว ขอบเรียบ แผ่นใบหนาคล้ายแผ่นหนัง เกลี้ยงทั้ง ๒ ด้าน เส้นแขนงใบจำนวนมาก เรียงขนานกัน ก้านใบยาว ๓-๘ มม.

 ช่อดอกแบบช่อกระจุก ออกตามซอกใบใกล้ปลายยอด ช่อยาว ๑.๕-๒.๕ ซม. มี ๓-๑๑ ดอก ก้านดอกยาว ๐.๓-๑ ซม. ดอกสีขาว กลีบเลี้ยง ๒ กลีบ เรียงตรงข้าม รูปไข่กลับแกมรูปรีถึงรูปไข่ กว้าง ๒-๓ มม. ยาว ๓-๕ มม. ด้านนอกมีขนสั้นนุ่ม กลีบดอก ๒ กลีบ เรียงตรงข้ามรูปขอบขนานแกมรูปรีถึงรูปขอบขนาน กว้าง ๑.๕-๓ มม. ยาว ๔.๕-๗ มม. ด้านนอกมีขนสั้นนุ่มเป็นแถบ เกสรเพศผู้ ๔๓-๙๕ เกสร ก้านชูอับเรณูยาว ๒-๗ มม. อับเรณูยาว ๑-๑.๒ มม.

 ผลแบบผลผนังชั้นในแข็ง รูปทรงรีถึงรูปทรงค่อนข้างกลม ยาว ๐.๕-๑ ซม. สุกสีเขียวแกมสีเหลืองถึงสีน้ำตาลอ่อน เมล็ดรูปคล้ายผล

 ตังหนชนิดนี้มีเขตการกระจายพันธุ์ในประเทศไทยเกือบทุกภาคยกเว้นภาคเหนือ พบตามป่าพรุ ป่าชายหาด ป่าเต็งรัง จนถึงป่าดิบชื้น ที่สูงตั้งแต่ใกล้ระดับทะเลปานกลางถึงประมาณ ๑,๕๐๐ ม. ออกดอกเดือนสิงหาคมถึงธันวาคม เป็นผลเดือนตุลาคมถึงเมษายน ในต่างประเทศพบตั้งแต่เวียดนามจนถึงอินโดนีเซียแถบบอร์เนียว

 ประโยชน์ ลำต้นใช้ก่อสร้างหรือทำเครื่องเรือนผลสุกรับประทานได้.